De Fries Ids Idsardi schiet in de nacht van 1 februari 2008 3 mensen neer. Zijn ex-vrouw en vriend en daarna een vriendin van zijn ex-vrouw omdat hij ervan overtuigd was dat zij zijn ex-vrouw tegen hem had opgezet. De vriendin van zijn ex overlijdt, de ander twee raken zwaargewond. Ids wordt opgepakt en tot 24 jaar cel veroordeeld.

Ids had op de bewuste avond twee tabletten paroxetine – een antidepressivum – geslikt en 20 biertjes gedronken. Pas in de gevangenis legt hij het verband tussen zijn daad en de antidepressiva. Hij start een campagne om anderen te waarschuwen: mensen kunnen door antidepressiva totaal ontregeld raken en zeer agressief worden. Vandaag doet hij zijn verhaal in de Volkskrant.

Bijzonder is dat Ids heeft meegewerkt aan een onderzoek waarbij hij 7 weken lang in de Pompekliniek op wetenschappelijke wijze is onderzocht op het al dan niet heftig reageren op paroxetine. Tijdens zijn proces waren alle hooggeleerde getuigen-deskundigen het erover eens dat dit verband tijdens het onderzoek is aangetoond. De rechter legt het onderzoek toch naast zich neer omdat de geleerden het niet eens konden worden over de vraag hoé het middel precies tot agressie kan leiden.

Ids kreeg door zijn huisarts, op eigen verzoek, antidepressiva voorgeschreven omdat hij van slag was door zijn op handen zijnde scheiding. Zijn vrouw wilde tegen zijn zin bij hem weg.

Wat is hier volgens mij aan de hand?

In het artikel lees ik:

‘Ids is nooit kwaad’, zegt zijn broer bij de politie. ‘Wat er die avond is gebeurd, was totaal onvoorstelbaar voor mij.’

Wat ik vermoed is dat Ids iemand is die al van jongs af aan is afgedreven van zijn boosheid. Zijn vermogen om kwaad te worden en daardoor zijn grenzen aan te geven. Naar de redenen kan ik alleen maar gissen. Of door heftige ouders die alle bozige expressie de kop indrukten of door juist zwakke ouders die niets konden hebben waardoor Ids zichzelf is gaan inhouden om zijn ouders te sparen.

Hoe dan ook, zijn boosheid is ondergronds gegaan. Energie verdwijnt niet zomaar en kan zich vastzetten in het lichaam en onderbewustzijn. Iemand kan dan zó ver van zijn vecht-response verwijderd raken dat boos worden niet meer lukt. Zo iemand (en zo iemand ben ik ook geweest…) zal dan op stress reageren met vluchten, bevriezen of zich onderwerpen (of een combinatie daarvan). Zo ook Ids, hij werd depressief.

Ik denk dat de antidepressiva, in combinatie met de alcohol, een zodanige ontremming opleverde, dat zijn diep weggestopte boosheid in een explosie tot uitbarsting is gekomen. Als mensen heel lang niet boos geweest zijn en dan plotseling kunnen intappen in die diepe bron van woede, dan kunnen ze buiten zichzelf raken van woede. Letterlijk. Iemand heeft dan geen controle meer over zichzelf en is in staat tot het aanrichten van verwoestingen. Dit is precies wat er volgens mij is gebeurd.

In therapie is het dan ook heel belangrijk om als therapeut een explosie van boosheid in goede banen te leiden en te zorgen dat iemand voeling blijft houden met zichzelf. Dan kan zo’n explosie een enorme louterende werking hebben en een therapeutische doorbraak betekenen.

In Id’s geval heeft de combinatie van zijn persoonlijkheidsstructuur en de medicatie dodelijk uitgepakt. Zijn huisarts heeft dit volledig over het hoofd gezien. Terwijl Ids en zijn vrouw nogmaals de huisarts bezochten een dag nadat Ids bij zijn vrouw de keel had dichtgeknepen.

Ids heeft geen strafvermindering gekregen en moet nu 24 jaar uitzitten. Hij maakt er nu zijn levenswerk van om vanuit de gevangenis te waarschuwen tegen deze bijwerking van antidepressiva. Hij blijkt niet de enige te zijn. In Amerika spreekt men over ‘prozac killings’. In Nederland wordt dit risico nog schromelijk onderschat en worden er nog veel te makkelijk en veel te vaak antidepressiva voorgeschreven.

Ids, mijn steun heb je in jouw strijd voor erkenning van de gevaren van antidepressiva!