Op de site psychoseanders.nl schrijft iemand:

‘De bipolaire stoornis voelt voor mij als een uit de hand gelopen reactie op stress’.

Ik denk dat de schrijver hiermee de spijker op zijn kop slaat. In mijn visie is een bipolaire episode inderdaad een reactie op stress. Hoe reageert je lichaam op een stressvolle prikkel: met een vecht- of vluchtreactie, of met bevriezen als vechten of vluchten niet meer lukt. Dit is de werking van ons stress-systeem, een hersengebied dat evolutionair heel oud is en tot ons reptielenbrein behoort.

Een (hypo)manie kun je beschouwen als vechten/vluchten. Is er veel agitatie en agressie dan overheerst de vecht-component; zijn er vooral heel veel drukke gedachtes en activiteiten dan ‘vlucht’ je in drukdoenerij.
Depressie is te zien als de bevries-reactie van ons stress-systeem: vechten/vluchten lukt niet, of de energie daartoe is simpelweg op, dus resteert nog de bevries-response.

Ons stress-systeem met zijn fight/flight/freeze slaat aan bij bedreigingen van buitenaf (zoals een overvaller met een mes) maar ook bij bedreigingen van binnenuit. Wat is die bedreiging van binnenuit? Dat zijn de in onze psyche afgesplitste pijnlijke delen. Oude pijn die we vroeger als kind niet zelfstandig zonder volwassen steun konden doorvoelen, en om te overleven hebben moeten afsplitsen naar ons onbewuste en ons lichaam. Denk dan aan sterke ervaringen van angst, verdriet, woede, en vooral: eenzaamheid en leegte. Om te overleven moesten we deze heftige emoties in onszelf wegstoppen en een krachtige beschermende laag ontwikkelen om de boel eronder te houden. Die beschermende laag kan lang goed functioneren maar hapert toch vroeg of laat, of bepaalde prikkels dringen erdoor heen en triggeren de sluimerende oude pijn. Dan is soms een krachtige vecht/vlucht response nodig in de vorm van manie om weg te blijven van de oude pijn die dreigt door te breken. Ook een depressie werkt dan erg goed als afdekking.

Alles beter dan die oude pijn gaan voelen, is de filosofie van de overlevingsdelen in je. ‘Als je dat gaat voelen ga je dood’, denken ze. Dat was vroeger ook zo. Helaas opereren die overlevingsdelen nog vanuit het kind-perspectief en hebben ze nog niet door dat je al lang geen kind meer bent en nu wél in staat bent om die oude pijn te voelen. Goede therapie bestaat er dan wat mij betreft ook uit om vanuit je gezonde volwassen delen je overlevingsdelen over te halen om een stapje terug te doen en je oude pijnlijke delen uit hun schaduw te bevrijden en liefdevol naar het licht te begeleiden. Daar lossen ze op en transformeert de in de oude pijn gestolde energie in gezonde levensenergie. Heftige vecht/vlucht of bevries-reacties zijn dan niet meer nodig en je bipolaire dynamiek lost op.

Dit is mijn ervaring en dit zie ik ook gebeuren bij verschillende mensen die ik mag begeleiden in hun proces.