Op donderdag 26 April 2018 ben ik, Pascal Gilissen 43 jaar oud, vol goede moed en erg nieuwsgierig een reis begonnen. Op deze reis had ik een metgezel en tevens gids genaamd, Ronald. Ik kan wel zeggen, een hele fijne, warme, hartelijke, zorgzame, wijze metgezel. Zo’n metgezel had ik ook wel nodig op deze bijzondere reis. Het was een reis door mijn bewustzijn en onderbewustzijn van 43 jaar. Om achter de oorzaak van de stempel te komen die ik in 2010 had gekregen. De stempel “bipolaire stoornis”, in de volksmond ook wel manisch – depressieve stoornis.

Om vervolgens alles wat ten grondslag bleek te liggen aan de bipolaire stoornis aan te pakken. Door alles te aanvaren, opnieuw te doorleven, de emoties aan te gaan, om het vervolgens te kunnen helen.

Op deze reis van 10 maanden met mezelf en metgezel Ronald, zijn trauma’s uit mijn familielijn, mijn geboorte en opvoeding voorbijgekomen. Een belangrijk inzicht was de herkenning kind te zijn geweest van een narcistische ouder. De scheiding van mijn ouders leidde tot ouderverstoting: ik werd door mijn moeder opgezet tegen mijn vader en heb hem jaren maar heel weinig gezien.

Het was zeker geen gemakkelijke reis. Doordat ik erkenning en bevestiging kreeg van mijn metgezel in al deze stukken, gaf het mij het gevoel gedragen en gesteund te worden in mijn reis. Dit gaf me de kracht om door te kunnen en willen gaan met mijn proces, hoe pijnlijk of zwaar het ook was. Wat een inzichten heb ik gekregen over mezelf in deze maanden! Door deze inzichten ben ik zoveel bewuster geworden.

Na de laatste tien maanden intensief het proces met mezelf aangegaan te zijn ben ik inmiddels vrij van medicatie, vrij van de bipolaire stoornis en vrij van fysieke- en emotionele ballast uit het verleden.

Hoe turbulent mijn leven de laatste tijd ook is, ik blijf stabiel, en in staat om alles in goede banen te leiden. Ik mag en kan nu het recht uitoefenen om te leven vanuit mijn eigen zijn!